Jak nie być spinką przy krawacie

I dokładnie w tym momencie zdała sobie sprawę, że nigdy w życiu nie czuła się tak wolna.[…] Od teraz nic nie musi. Nic nie musi, za to wszystko może.

– Wszystko, czyli co? – zadała sobie pytanie…

– Koniec zabawy – huknął jeden z intruzów.

– Mnie to nie bawi – oznajmiła zimnym tonem Żurowska, chociaż głos jej się trząsł. – Znam inne rozrywki.

– Jeśli nie zaczniesz śpiewać, to my się tu zaraz rozerwiemy.

– Nie krępujcie się, panowie. Niech każdy robi, co potrafi najlepiej. Ja najlepiej nie śpiewam, więc nie będę – stwierdziła na pozór spokojnie.

– Nie dowcipkuj, tylko dawaj płytę.

– Co? – Marcelina nie zrozumiała, czego od niej oczekują.

– Płytę. Z nagraniem.

– Nie mam żadnej…

Nie czekał na skończenie zdania, tylko przyciągnął ją do siebie i przystawił jej broń do skroni. Skąd ją wziął?

– Płyta! – ponaglił.

– Z moim głosem w życiu nie nagram żadnej płyty. – Próbowała się wyszarpnąć.

– Płyta! – powtórzył, jakby mu się ta płyta właśnie zacięła.

– Człowieku, rozejrzyj się – wystękała. – Czy ty tu widzisz jakiś sprzęt, na którym można byłoby odtwarzać płyty? Co by tu jakaś robiła? Chcesz, to szukaj.

– Nie drażnij mnie, bo ci odstrzelę tę tlenioną główkę.

– Strzelaj – zwiędła w jego uścisku. – Zrobisz mi tym przysługę. W dupie mam takie życie. Mój mąż nie żyje, spalili mi chałupę, nachodzą mnie bandyci, na cholerę tak żyć. Myślałam, że na emeryturze…

– Stul buźkę!

– …A tak na marginesie, to mój naturalny kolor – dodała…

Tajemniczy nieznajomy czekał na nią nad filiżanką parującej kawy. Wstał z krzesła, żeby się przywitać.

– Kajetan Tarczyński – przedstawił się dwornie, ściskając jej dłoń, wydawać by się mogło serdecznie.

– Jestem w ścisłym kontakcie z kancelarią pani męża. Polecono mi… jakby to określić… Otoczenie pani opieką.

Marcelina roześmiała się.

– Czy ja wymagam opieki? – spytała rozbawiona.

– Według kolegów męża tak. I ja podzielam ich zdanie.

– Panowie współpracują? Nie widziałam pana wcześniej, chociaż miałam kontakty z zespołem.

– Nie jestem prawnikiem. Pełnię nieco inną rolę…

– Słucham?! – głos Żurowskiej był ostry jak brzeg papieru pakowego – Pani redaktor, chyba się pani trochę zagalopowała. Czy pani naprawdę uważa, że wszystkie kobiety, które prowadzą dom, to kury domowe? Że dbają o mieszkania, gotują obiady i prowadzą dzieci do szkoły, bo nie mają ambicji? Czy pani ma rodzinę? …Tak się właśnie domyśliłam, bo gdyby pani miała, może uznałaby pani, że właśnie to jest w życiu najważniejsze. Nie żeglowanie i malowanie obrazów, występy w telewizji i udzielanie wywiadów, tylko czysty, zadbany dom i szczęśliwa rodzina. Wydaje się pani, że to jakiś dopust boży ugotować obiad mężowi? Proszę zapytać pana Longina. Najlepsi kucharze, to faceci. Kobiety też mogą być artystkami w kuchni i nie potrzebują do tego gwiazdek Michelin, wystarczy, że dziecko powie: „Jutro też takie zrobisz?”. Dopóki miałam dla kogo dbać o dom, to właśnie to sprawiało mi radość. Teraz mój dom jest pusty i mogę malować, żeglować, spacerować czy liczyć barany. Nic nie muszę, wszystko mogę. Teraz. Czy napisała to pani w swoim artykule? Jeśli nie, to może pani cały nakład oddać na makulaturę, bo tyle jest wart, ile waży.